Żeromski przyjechał do Zakopanego w jednym ubraniu z wystrzępionymi nogawkami spodni, w płaszczu i dziurawych butach. Szewc, owszem, miał warsztat przy Krupówkach, ale za usługę trzeba zapłacić, a opłata za mieszkanie i jedzenie pochłonęły cały niewielki kapitał, z jakim pisarz przyjechał pod Tatry. Więc znów prosi Oktawię o pożyczkę, którą obiecuje zwrócić z przyszłych honorariów literackich. Narzeczona pieniądze szybko przesyła - ale w rublach, a w Zakopanem nie ma ich gdzie wymienić na austriacką walutę. Pożycza więc jednego guldena od Witkiewicza, wysyła ruble do Krakowa listem, a gdy wracają w postaci złotych reńskich - inwestuje w szewca. Może więc podjąć dłuższe wyprawy, w wyższe partie gór, gdzie jeszcze leży śnieg. Przedtem Żeromski spacerował po okolicznych dolinach, 30 kwietnia 1892 r. wszedł od północy na Nosal (z zejściem do Kuźnic), był oczywiście na Gubałówce (którą dla pięknych widoków zapewne polecała mu jeszcze Oktawia), zwiedzał doliny Strążyska, Białego i Kościeliską, był też w Jaszczurówce i Dolinie Olczyskiej. Dotarł na Halę Gąsienicową, oglądał tamtejsze stawy, był na Kasprowym Wierchu. Kilkakrotnie wszedł na Kopę Magury, która stała się ulubionym celem jego wycieczek. [Wagant, Renata Piżanowska-Zarytkiewicz, 2019]

Sienkiewicz reprezentował w Zakopanem ekstraklasę światowej literatury, no i był obywatelem świata, którego dziś można było spotkać w Nicei, jutro w Paryżu, pojutrze w Wenecji, a popojutrze w Zakopanem. Sienkiewicza czytali na całym świecie - i w Ameryce, i w Niemczech, i w Rosji, i w Parzęczewie na poczcie. I takiego to wielkiego człowieka można było spotkać na Krupówkach, usiąść przy sąsiednim stoliku w jego ulubionej kawiarni, zagadać do niego w Dolinie za Bramką. A jednocześnie wszyscy wiedzieli, że Sienkiewicz przyjeżdża do Zakopanego z własnego wyboru, przywozi tu dzieci, teściową, psa i małpę, że nie rozbija głowy wśród tatrzańskich skał i nie kolekcjonuje góralskich portek, tylko siada na werandzie z widokiem na Giewont i pisze. Nie o Wojtku z Murzasichla, tylko rycerzach spod Kamieńca, o cesarzu Neronie i świętym Piotrze, o Murzynach i lwach afrykańskich, o królu Jagielle i o panu Płoszowskim, być może krewnym zakopiańskiego poczmistrza. Na pewno w słowach Sienkiewicza o jego zakopiańskim przyjacielu jest sporo przesady i złośliwości, gdy zarzucał Witkiewiczowi zamykanie się w świecie, który kończy się za Poroninem, ale dla tysięcy bywalców stolicy Tatr to właśnie Sienkiewicz był tym pomazańcem bożym, z którym mają szczęście mijać się na Krupówkach, dokąd przybył właśnie z wielkiego świata. A skoro tak wielki człowiek wybiera na wakacje Zakopane, to i ja, i cała moja rodzina, a nawet przyjaciele i wrogowie powinni tu przyjeżdżać - mimo braku pogody, wysokich cen, dziurawych dachów i pełnych błota ulic. Bo tu każdy może być Sienkiewiczem na swoją miarę i każdy może za Sienkiewiczem powtórzyć, że "Kali być wielki świat". [Wagant, 2016].